"Πες μου τι κάνεις όταν φεύγω;"

Εσύ,
που κρατάς ακόμη τη γυναίκα
εντός σου με νύχια και με δόντια.
Κάνεις αυτό που θέλω πάντα
και ύστερα κάθεσαι φρόνιμη
σαν το κουνούπι, όταν χαράζει η μέρα.

Δεν έχεις το θάρρος για να σηκωθείς.
Φοβάσαι μη δω το σώμα σου γυμνό,
καθώς θα τρέχεις στο ντους για να πλυθείς.
Φοβάσαι τα μάτια μου που σαν λεπίδια σε τρυπούν,
όμως γνωρίζεις πως όταν σφίγγω τον κόμπο
της γραβάτας τελειώνει μέσα μου όλη η οργή!

Tελειώνει, όταν πεθαίνω μέσα σου, και ύστερα
είμαι ένα λιοντάρι χωρίς ορμή.
Τι κάνεις όταν φεύγω; Τι σου αφήνω;
Εγώ, που κούρσεψα ετούτο το δωμάτιο και που
σε πρόσβαλλα μέσα στη νύχτα χωρίς να σ΄αγαπήσω.

Ο σκύλος σου θα ρθει ξανά κοντά σου,
το χεις ανάγκη αυτό το τρίχωμα. Θα τον χαϊδέψεις
κοιτάζοντας αλλού. Θα έλθουν πράγματα στη μνήμη
με εκπληκτική διαύγεια. Ύστερα, σιγά- σιγά, θα εξοικειωθείς
με ό,τι έχει συμβεί και θα μαζέψεις όλα τα φετίχ.

Τον αναπτήρα, τα κεριά, το κόκκινο κρασί.
Πόσο αξίζει το κορμί σου, καθώς τραβάς την μπλούζα
να κρύψεις τη σχισμή; Όσο μια, άραγε, σκληρή προσπάθεια;
Στο τέλος απομένει ένα χνάρι αίματος πάνω στον τοίχο
και ό,τι υπήρξαμε οι δυο μας στη στιγμή....

κατερίνα...Αύγουστος 2016....Στην Μ. Ματσαντίνι...(επ' αφορμή μιας ανάγνωσης)