ΔΙΣΕΚΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.

Άσε τα πουλιά και τ αστέρια στον μακάριο ύπνο τους.

Κάποιοι ποιητές θα γράψουν γι΄αυτά στις άγουρες ρίμες τους.

Ποτάμι οι καιροί που μας παίρνουν μαζί τους αδιάβατο.

Ακόμη και τα όνειρα ανήσυχα κρύβονται τρυπωμένα σε νάρκη.

Άλλο νήμα δε σώθηκε για να πλέξει η επιθυμία υφάδι.

Μοιάζουμε οι άνθρωποι σαν τα άχυρα που

στις ρίζες των νιόβγαλτων δέντρων σου άπλωσες.

Εξατμίζουμε αργά σαν δροσιά πρωινού όση ευφορία

προλάβαμε να μαζέψουμε στο ασήμαντο δέμας.

Τελευταίο φυλάγω στο στήθος αχερούσιο νόμισμα χρυσό.

Στην απέναντι όχθη τον Έρωτα να εξυψώσω μια μέρα.

*
κατερίνα κανάκη αξούγκα 2015