ΔΙΣΕΚΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.

Άσε τα πουλιά και τ αστέρια στον μακάριο ύπνο τους.

Κάποιοι ποιητές θα γράψουν γι΄αυτά στις άγουρες ρίμες τους.

Ποτάμι οι καιροί που μας παίρνουν μαζί τους αδιάβατο.

Ακόμη και τα όνειρα ανήσυχα κρύβονται τρυπωμένα σε νάρκη.

Άλλο νήμα δε σώθηκε για να πλέξει η επιθυμία υφάδι.

Μοιάζουμε οι άνθρωποι σαν τα άχυρα που

στις ρίζες των νιόβγαλτων δέντρων σου άπλωσες.

Εξατμίζουμε αργά σαν δροσιά πρωινού όση ευφορία

προλάβαμε να μαζέψουμε στο ασήμαντο δέμας.

Τελευταίο φυλάγω στο στήθος αχερούσιο νόμισμα χρυσό.

Στην απέναντι όχθη τον Έρωτα να εξυψώσω μια μέρα.

*
κατερίνα κανάκη αξούγκα 2015

Αστοί

ΑΣΤΟΙ

Δεν μας έμεινε τίποτα να υμνήσουμε
Σε τούτους τους καιρούς της κρίσης.
Χάνεται η μεσαία τάξη
Τα σπίτια, η γη που μας κληροδότησαν
Τρώει το χαράτσι
Ταξίδια δεν έχουμε συναρπαγής
Βιβλία είναι ακριβά για ν αγοράσουμε πολλά
Και να χορτάσουμε με νέα γνώση
Τα ρούχα μας είναι φθηνά, προπέρσινα, κινέζικης κοπής
Μας φεύγουν τα παιδιά.
Χθες μαζέψαμε για τη ΔΕΗ μιας οικογένειας κρυφά
Κι αν αρρωστήσουμε;
Είμαστε αξιοπρεπείς, κάνουμε το σταυρό μας
Ξορκίζουμε το κακό μέσα από προφητείες
Απόκρυφα και αστρολογίες
Ενας κόσμος γύρω μας καταρρέει
Τρομοκρατία, πρόσφυγες, αβεβαιότητα πολιτική.
Κλειστήκαμε στης πένας την καταφυγή
Και βρήκαμε μονάχα τον Έρωτα εκ-στατικό
Με σάρκα, με φωτογραφίες, σε στάσεις ναρκισσιστικές
Γεμάτες περιπάθεια
Για να μας ταξιδεύει στα μάτια της οθόνης
Θέλουμε βαθύτερη τη βεβαιότητα πως ζούμε!
Γυρνούμε πίσω αναμασώντας τρόπους παλαιάς κοπής
Ρομαντισμός, σιχτίρισμα, άντε κ λίγο "Γώγου"
Ίσως μια νέα τάση, κάτι απο μπαρ και μάγκικο
Γλώσσα ξερή, κοφτή, θα δείξει...
Και ηδονιζόμαστε μέσα στη φυλακή
Μοιάζει δικτατορία τούτος ο καιρός
Πνευματική πενία
Πότε θα ξανάρθει μιαν άνοιξη
Που το χαμόγελο δεν θα ναι προσταγή;

Στον ύπνο της

Στον ύπνο της η κάθε χούφτα 
κοιτούσε κατά τον ουρανό.
Εκεί απέθετε η προσμονή την ικεσία της.
Ήταν και βεβαιότης 
πως για όλα θα είχε μιαν απάντηση.
Ποτέ τα χέρια της δεν κλείδωναν στo στήθος.
Δήλωναν ανέκαθεν μια άνευ όρων
στον Έρωτα παράδοση.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νύχτες

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νύχτες.
Ευεργετικά σκεπάζουν τις οδύνες.
Είναι θάνατοι μικροί.
Μήτρες που κλείνουν πληγωμένους.
Κέλυφος αραχνοΰφαντο σαλιγκαριού 
να κουλουριάζει η περιπέτεια το σώμα.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νύχτες.
Οι προδομένοι των ονείρων
αποτραβούν τις μάσκες,
τις μύτες από τα πάρθια βέλη
στα πλευρά τους σπάζουν.
Ακάλυπτες πληγές δωρίζουν
στη σελήνη.
Δεν έχει τόπο η προσποίηση
να χωρέσει.

Όλα είναι αληθινά.
Αμόλευτα από τα σπλάχνα μας κυλούν.
Ίσως αύριο.
Ναι, ίσως αύριο ξυπνήσουμε
με μιαν ελπίδα.
Το οφείλουμε στις νύχτες
που χρόνια μας κυοφορούν.

Το σπίτι μας

Το σπίτι μας ένα παλιό καράβι 
στο πέλαγος των ανθρώπων. 
Στήριξα το προσκέφαλο 
στο κομοδίνο του '60 
και τα πόδια μου άγνωστο που... 
Κοιμήθηκα με την αγωνία να θυμηθώ
να γράψω για κείνο ...και για τ΄άλλο...
μα το πρωί με πρόδωσε η μνήμη.
Είμαστε μικροαστοί.
Κάθε μέρα πλένουμε, μαγειρεύουμε,
στρώνουμε τραπέζι και βάζουμε
υπογραφή στα όνειρα
πως την παλεύουμε ακόμα....

Ερωτική παιδεία θανάτου

Μητέρα
στο παράθυρο στεκόμασταν και οι δυο
με τ'άσπρο μου το νυφικό.
Τον βλέπεις; μου είπες
έτσι και συ τον 'Ερωτα θα ζήσεις.
Πρέπει στον πόνο ν'ασκηθείς.
Και στα μαλλιά μου απίθωσες
μαρτυρικό στεφάνι.
Την φεγγαρόλουστη τη νύχτα
άνοιξα το παράθυρο
ν΄ακούσω της πανσέληνος
τον πένθιμο σκοπό.
'Ονειρο ήταν γητεμένο
με το μαβί του φως
που΄χει το άστρο
το νεκρό.

εναπομείναντα

όλα όσα τα θέλω
τις νύχτες σιωπούν
και όσα ζω τη μέρα
την πίκρα ξεγελούν
ό,τι τα μάτια βλέπουν
είν΄ η μόνη αλήθεια
κι ό,τι τα χέρια φθάνουν
είναι οι σύντροφοί μου
αντάμα μου γερνούν


ΈΡΓΟ:Κατά μήκος της διαδρομής
Λάδι σε λινό-michael-klein