"Πες μου τι κάνεις όταν φεύγω;"

Εσύ,
που κρατάς ακόμη τη γυναίκα
εντός σου με νύχια και με δόντια.
Κάνεις αυτό που θέλω πάντα
και ύστερα κάθεσαι φρόνιμη
σαν το κουνούπι, όταν χαράζει η μέρα.

Δεν έχεις το θάρρος για να σηκωθείς.
Φοβάσαι μη δω το σώμα σου γυμνό,
καθώς θα τρέχεις στο ντους για να πλυθείς.
Φοβάσαι τα μάτια μου που σαν λεπίδια σε τρυπούν,
όμως γνωρίζεις πως όταν σφίγγω τον κόμπο
της γραβάτας τελειώνει μέσα μου όλη η οργή!

Tελειώνει, όταν πεθαίνω μέσα σου, και ύστερα
είμαι ένα λιοντάρι χωρίς ορμή.
Τι κάνεις όταν φεύγω; Τι σου αφήνω;
Εγώ, που κούρσεψα ετούτο το δωμάτιο και που
σε πρόσβαλλα μέσα στη νύχτα χωρίς να σ΄αγαπήσω.

Ο σκύλος σου θα ρθει ξανά κοντά σου,
το χεις ανάγκη αυτό το τρίχωμα. Θα τον χαϊδέψεις
κοιτάζοντας αλλού. Θα έλθουν πράγματα στη μνήμη
με εκπληκτική διαύγεια. Ύστερα, σιγά- σιγά, θα εξοικειωθείς
με ό,τι έχει συμβεί και θα μαζέψεις όλα τα φετίχ.

Τον αναπτήρα, τα κεριά, το κόκκινο κρασί.
Πόσο αξίζει το κορμί σου, καθώς τραβάς την μπλούζα
να κρύψεις τη σχισμή; Όσο μια, άραγε, σκληρή προσπάθεια;
Στο τέλος απομένει ένα χνάρι αίματος πάνω στον τοίχο
και ό,τι υπήρξαμε οι δυο μας στη στιγμή....

κατερίνα...Αύγουστος 2016....Στην Μ. Ματσαντίνι...(επ' αφορμή μιας ανάγνωσης)

ΔΙΣΕΚΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Μην κοιμάσαι αγάπη μου.

Άσε τα πουλιά και τ αστέρια στον μακάριο ύπνο τους.

Κάποιοι ποιητές θα γράψουν γι΄αυτά στις άγουρες ρίμες τους.

Ποτάμι οι καιροί που μας παίρνουν μαζί τους αδιάβατο.

Ακόμη και τα όνειρα ανήσυχα κρύβονται τρυπωμένα σε νάρκη.

Άλλο νήμα δε σώθηκε για να πλέξει η επιθυμία υφάδι.

Μοιάζουμε οι άνθρωποι σαν τα άχυρα που

στις ρίζες των νιόβγαλτων δέντρων σου άπλωσες.

Εξατμίζουμε αργά σαν δροσιά πρωινού όση ευφορία

προλάβαμε να μαζέψουμε στο ασήμαντο δέμας.

Τελευταίο φυλάγω στο στήθος αχερούσιο νόμισμα χρυσό.

Στην απέναντι όχθη τον Έρωτα να εξυψώσω μια μέρα.

*
κατερίνα κανάκη αξούγκα 2015

Αστοί

ΑΣΤΟΙ

Δεν μας έμεινε τίποτα να υμνήσουμε
Σε τούτους τους καιρούς της κρίσης.
Χάνεται η μεσαία τάξη
Τα σπίτια, η γη που μας κληροδότησαν
Τρώει το χαράτσι
Ταξίδια δεν έχουμε συναρπαγής
Βιβλία είναι ακριβά για ν αγοράσουμε πολλά
Και να χορτάσουμε με νέα γνώση
Τα ρούχα μας είναι φθηνά, προπέρσινα, κινέζικης κοπής
Μας φεύγουν τα παιδιά.
Χθες μαζέψαμε για τη ΔΕΗ μιας οικογένειας κρυφά
Κι αν αρρωστήσουμε;
Είμαστε αξιοπρεπείς, κάνουμε το σταυρό μας
Ξορκίζουμε το κακό μέσα από προφητείες
Απόκρυφα και αστρολογίες
Ενας κόσμος γύρω μας καταρρέει
Τρομοκρατία, πρόσφυγες, αβεβαιότητα πολιτική.
Κλειστήκαμε στης πένας την καταφυγή
Και βρήκαμε μονάχα τον Έρωτα εκ-στατικό
Με σάρκα, με φωτογραφίες, σε στάσεις ναρκισσιστικές
Γεμάτες περιπάθεια
Για να μας ταξιδεύει στα μάτια της οθόνης
Θέλουμε βαθύτερη τη βεβαιότητα πως ζούμε!
Γυρνούμε πίσω αναμασώντας τρόπους παλαιάς κοπής
Ρομαντισμός, σιχτίρισμα, άντε κ λίγο "Γώγου"
Ίσως μια νέα τάση, κάτι απο μπαρ και μάγκικο
Γλώσσα ξερή, κοφτή, θα δείξει...
Και ηδονιζόμαστε μέσα στη φυλακή
Μοιάζει δικτατορία τούτος ο καιρός
Πνευματική πενία
Πότε θα ξανάρθει μιαν άνοιξη
Που το χαμόγελο δεν θα ναι προσταγή;

Στον ύπνο της

Στον ύπνο της η κάθε χούφτα 
κοιτούσε κατά τον ουρανό.
Εκεί απέθετε η προσμονή την ικεσία της.
Ήταν και βεβαιότης 
πως για όλα θα είχε μιαν απάντηση.
Ποτέ τα χέρια της δεν κλείδωναν στo στήθος.
Δήλωναν ανέκαθεν μια άνευ όρων
στον Έρωτα παράδοση.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νύχτες

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νύχτες.
Ευεργετικά σκεπάζουν τις οδύνες.
Είναι θάνατοι μικροί.
Μήτρες που κλείνουν πληγωμένους.
Κέλυφος αραχνοΰφαντο σαλιγκαριού 
να κουλουριάζει η περιπέτεια το σώμα.

Ευτυχώς που υπάρχουν και οι νύχτες.
Οι προδομένοι των ονείρων
αποτραβούν τις μάσκες,
τις μύτες από τα πάρθια βέλη
στα πλευρά τους σπάζουν.
Ακάλυπτες πληγές δωρίζουν
στη σελήνη.
Δεν έχει τόπο η προσποίηση
να χωρέσει.

Όλα είναι αληθινά.
Αμόλευτα από τα σπλάχνα μας κυλούν.
Ίσως αύριο.
Ναι, ίσως αύριο ξυπνήσουμε
με μιαν ελπίδα.
Το οφείλουμε στις νύχτες
που χρόνια μας κυοφορούν.